هر دم از این باغ بری میرسد

کاش بتوان زمان را مانند عقربه‌های ساعت چرخاند...
چرخاند...  چرخاند...
تا آنجا که تو را کنار خودم ببینم.
در جایی که دنیا فقط از آن من و تو باشد.
نه دلهره باشد.
نه گناهی باشد.
و نه شرمما را بشناسد.
آنجا آغوشت سهم من است.
چشمانت رو به من میچرخد و لب‌هایت برای من می‌خوانند...
نه به آب بیاندیشم و نه نان!
و دغدغه‌ی تمام آن ثانیه‌ها
دعوا بر سر نام فرزندمان باشد...

دقیقا چی از جون مردم میخوان؟؟